ΑΠΑΝΤΗΣΗ στους ΔΙΑΚΑΩΣ ΠΟΘΟΥΝΤΕΣ την κατάργηση του Ασφαλιστή
Οφείλεται στην έλλειψη Ανθρώπων-Ηγετών. Οφείλεται στο ότι η ιδιότητα του ενσυνείδητου και καταρτισμένου περί την ιδέα της Ασφάλισης δεν συναντάται πλέον συχνά στα πρόσωπα που ηγούνται των ασφαλιστικών εταιρειών, αλλοδαπών και ημεδαπών.
Tα περί οικονομικής παιδείας προσόντα επί των ημερών μας εκτόπισαν – περιόρισαν το κρίσιμο και προαπαιτούμενο εκείνο πεδίο της ενσυναίσθησης του “λειτουργήματος” του Ασφαλιστή.
Εκμηδένισαν οι τίτλοι της γενικής παιδείας και της καθιέρωσης της μεθόδου του «επί παντός επιστητού» την ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ, την ΤΟΛΜΗ και τη ΜΑΚΡΟΠΝΟΗ και ΕΠΙΠΟΝΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ που χαρακτήριζε και αυτή γέννησε τον ΑΣΦΑΛΙΣΤΗ Επιχειρηματία.
Επικράτησαν οι προσοντούχοι μεν, όσον αφορά σε αρκτικόλεξους διεθνείς τίτλους, υπάλληλοι και αυτοί κατέλαβαν τις θέσεις των Ηγητόρων του κλάδου.
Ως εκ τούτου, οι πρωταγωνιστές, όμοιους κομπάρσους αναζητούντες, για να διαιωνίσουν το είδος τους, επικαλούνται την ΑΝΑΓΚΗ καταργήσεως του ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ, ότι οι Ασφάλειες μόνον πωλούνται, και επιδιώκουν – ονειρεύονται να επικρατήσει το μοντέλο της… Αγοράς των ασφαλιστικών υπηρεσιών.
Ονειρεύονται… “πακέτα” προκατασκευασμένα με τις προδιαγραφές εκείνες που εξασφαλίζουν τον… κατασκευαστή και όχι τον καταναλωτή. Τη ρευστότητα της εταιρείας, τα αποθέματα, τα περιθώρια κέρδους, τη φερεγγυότητα… αυτά και μόνον.
Ορέγονται, οι σήμερον διοικούντες, να διαθέτουν οι εταιρείες για τις οποίες εργάζονται εντεταλμένα την εξασφάλιση όχι –προς Θεού (τον Ερμή λατρεύουν)– του Καταναλωτή, αλλά των Μετόχων τους!
Η… Μεσίτρια της Λύτρωσης, που αποσκοπεί διά της μεσολαβήσεώς της και στη μεγιστοποίηση του αριθμού των “λυτρωμένων” αλλά και στη δόξα του Φορέα – Εταιρείας, είναι πλέον αποδιοπομπαίος τράγος.
Έχει, όμως, ο καιρός γυρίσματα…
Και τούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει…
Κάποιος θα βρεθεί στις μέρες μας, έστω… αύριο, που θα ξαναθυμηθεί και θα εφαρμόσει τις προδιαγραφές εκείνες που περιγράφονται γλαφυρά, πειστικά και τεκμηριωμένα για το πώς λειτουργεί ο Θεσμός.
Και τότε… θα επανέλθουν τα πράγματα στις διαστάσεις εκείνες που αρμόζει και συνάδει.
Οι ασφάλειες ουδέποτε αγοράζονται. Μόνον πωλούνται.
Ο διαμεσολαβητής είναι εγγυητής προς τούτο.
Δημήτρης Ρουχωτάς
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάκη Ρουχωτά
«Γιατί ασφαλίζεται η ανθρώπινη ζωή»,
Β΄ έκδοση, 1973, σελ. 63-67:
«(…) Ακριβώς διότι ο θεσμός απέβλεψε και αποβλέπει εις την προσφοράν θετικής εξυπηρετήσεως εις όλους τους ανθρώπους και αναλόγως της πραγματικής ανάγκης ενός εκάστου αλλά και της οικονομικής του θέσεως, θεσπίζει εκάστοτε προγράμματα τα οποία προσαρμόζονται απολύτως και αποβλέπουν ακριβώς εις αυτούς τους σκοπούς.
Δίδει, δηλαδή, εις όλους τους ανθρώπους την δυνατότητα να έχουν την γεύσιν των ευεργετικών επιπτώσεών του, ανεξαρτήτως φύλου, ποσού, ηλικίας, ανάγκης, προτιμήσεως και δυνατότητος.
Ο συνδυασμός ο οποίος αρμόζει εις κάθε περίπτωσιν, κάθε ανθρώπου, υπάρχει διά να εξυπηρετεί ακριβώς αυτήν την περίπτωσιν.
Τούτο, όμως, δεν είναι εύκολον πάντα να το γνωρίζει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος.
Δι’ αυτό και ο θεσμός υπηρετείται από ειδικευμένους ανθρώπους, με γνώσεις και κατάρτισιν, με ευσυνειδησίαν και ήθος, κατόπιν επισταμένης επιλογής, με πίστιν και αγάπην προς τον θεσμόν, αλλά και προς τους ενδιαφερομένους ανθρώπους.
Διότι ο πραγματικός ασφαλιστής Ζωής, ο επαγγελματίας ασφαλιστής Ζωής, πρώτα εξακριβώνει την ύπαρξιν της πραγματικής ανάγκης του κάθε υποφηφίου πελάτου.
Ύστερα μελετά ταύτην υπό το φως και το πρίσμα της καλυτέρας εξυπηρετήσεως του πελάτου και εξευρίσκει το κατάλληλον πρόγραμμα, που πραγματικά αρμόζει κατά περίπτωσιν, και αυτό προτείνει εις τον πελάτην.
Ο επαγγελματίας ασφαλιστής Ζωής δεν φροντίζει πρώτα διά την εξυπηρέτησιν του ιδικού του συμφέροντος, αποδεχόμενος την σύναψιν μιας οιασδήποτε ασφαλίσεως, αδιαφορών διά το εάν και κατά πόσον εξυπηρετείται ο πελάτης διά του προγράμματος τούτου. Διότι τότε κακώς θα εννοούσε το συμφέρον του.
Ο επαγγελματίας ασφαλιστής Ζωής φθάνει και μέχρι του σημείου να αρνείται την πώλησιν ενός προγράμματος, το οποίον κρινόμενον από της δικής του εμπείρου και επαγγελματικής υπευθύνου θέσεως, δεν κρίνεται ενδεδειγμένον.
Δι’ αυτό και ο κάθε ενδιαφερόμενος ενδείκνυται να εμπιστεύεται τον χειρισμόν του σπουδαιοτάτου τούτου θέματός του, εις τον ασφαλιστήν του Ζωής.
Εις τον ασφαλιστήν Ζωής, βέβαια, που έχει να παρουσιάση επαγγελματικήν κατάρτισιν, εμπειρίαν, γνώσεις και ήθος.
Δι’ αυτό και φορείς οίτινες περιλαμβάνουν εις τους κόλπους των ως συνεργάτας «περιστασιακούς» τοιούτους, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται μετ’ επιφυλάξεως και περισκέψεως.
Πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να γνωρίζουν ή να μπορούν να πεισθούν, από τεκμηριωμένα γεγονότα, ότι ο φορεύς έχει θητεύσει εις τον θεσμόν.
Ότι έχει να παρουσιάση ιστορίαν εις τον θεσμόν και διαδρομήν, η οποία πείθει περί της δεοντολογικώς αψόγου ακολουθουμένης από μέρους του τακτικής.
Και προ παντός ότι χρησιμοποιεί προς τούτο επαγγελματίας ασφαλιστάς Ζωής, με προσόντα, προσήλωσιν εις την εργασίαν των από την οποίαν και μόνην να αποζούν, ώστε ως εκ τούτου να ενδιαφέρονται δι’ αυτήν, με συνέπειαν και όχι την άνεσιν της περιστάσεως, και προ παντός άλλου, με επαγγελματικήν συνείδησιν.
Πρέπει να πείθουν οι φορείς ότι δεν είναι μόνον «μαγαζιά» ή «γραφεία» εξευρέσεως πελατών προς πώλησιν οιασδήποτε ασφαλείας.
Φορείς των οποίων πρώτον τους μέλημα είναι η εξεύρεσις, εκπαίδευσις, κατάρτισις και δοκιμασία διά παρακολουθήσεως ανθρώπων, οίτινες θα εκφράζουν την πραγματικήν έννοιαν της υψηλής αποστολής των.
Φορείς που δεν θα διστάσουν να αποβάλουν από τους κόλπους των άτομα, τα οποία δεν πληρούν τας ως άνω ιδιότητας και τα οποία αποβλέπουν εις την εξυπηρέτησιν πρώτον των ιδικών τους συμφερόντων έναντι του συμφέροντος του ασφαλιζομένου, του μόνου εν προκειμένω έχοντος το προβάδισμα και την προτίμησιν.
Φορείς οι οποίοι δεν εμφανίζωνται «θορυβούντες» περί τον θεσμόν και ως «ασφαλιστοπατέρες».
Φορείς που δεν χρησιμοποιούν διαφημιστικά πυροτεχνήματα και πομφόλυγες καταναλωτικού περιεχομένου.
Φορείς που δεν είναι ετερόφωτοι, αλλά αυτόφωτοι και όχι εκμεταλλευταί «τίτλων» και «τρυκ» επωνυμιών που εντυπωσιάζουν τους αφελείς. Ουχί βεβαίως διότι είναι εις θέσιν να εξαπατήσουν, διότι όπως αναφέραμε εις άλλο κεφάλαιον, υπάρχει ο φύλαξ άγγελος Κράτος και Εξουσία. Και ουχί βεβαίως διότι έχομεν υπ’ όψιν ότι υπάρχουν εις τον τόπον μας τοιούτου είδους φορείς, αλλά διά το ενδεχόμενον ότι είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξουν.
Ένας καλός επαγγελματίας ασφαλιστής Ζωής είναι εκείνος που μεριμνά και υποβάλλεται εις την έρευναν της περιπτώσεως του πελάτου και της εξευρέσεως του καταλλήλου προγράμματος που αρμόζει εις αυτόν.
Στόχος, επομένως, διά τον επαγγελματίαν ασφαλιστήν δεν είναι η πώλησις ασφαλειών Ζωής.
Στόχος και καθήκον είναι η πώλησις των ενδεδειγμένων κατά περίπτωσιν ασφαλειών Ζωής.
Διά τον λόγον τούτον δύναται να λεχθή αδιστάκτως ότι η ύπαρξις πωλητών ασφαλειών Ζωής είναι οικονομική αναγκαιότης.
Διότι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, οι κοινωνικοί λειτουργοί, δυνάμεθα να τους επονομάσωμεν, αυτοί μεταδίδουν εις όλον και ευρύτερον κύκλον τα όσα εξαιρετικά πλεονεκτήματα εμφανίζει ο θεσμός της ασφαλείας Ζωής, ενώ παραλλήλως τονώνουν την επιθυμίαν και την απόφασιν όλο και περισσοτέρων ανθρώπων διά να απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα που απορρέουν εκ του θεσμού, και να χαίρονται το κέρδος των.
Αν θελήσουμε, δε, να αναλογισθούμε το γεγονός ότι διερχόμεθα μίαν εποχήν κατά την οποίαν το σύνολον του χρόνου των ανθρώπων απορροφάται από τα ειδικά και επαγγελματικά των συμφέροντα, χωρίς έτσι να τους δίδεται η ευκαιρία να ασχοληθούν ειδικώς και με το σπουδαίον αυτό αντικείμενον, τότε πρέπει να αναγνωρίσωμεν ότι οι Ασφαλισταί Ζωής συμβάλλουν κατά κύριον λόγον και αποφασιστικά διά το είδος της ασφαλίσεως και τους όρους που κρίνονται οι πιο κατάλληλοι, διά την ειδική ασφαλιστική περίπτωση κάθε ενδιαφερομένου.
Παράλληλα, όμως, με αυτό οι ασφαλισταί Ζωής επιτελούν και ένα άλλο σπουδαίο έργον.
Σταθεροποιούν και προάγουν τον θεσμόν της ασφαλίσεως Ζωής, διά της διαφωτίσεως των ανθρώπων ευρύτερα, περί των κινδύνων της θνησιμότητος.
Πέραν αυτού, δε, εξυπηρετούν και το Δημόσιον συμφέρον, διότι διά της δραστηριότητός των επέρχεται μείωσις του αριθμού των προσώπων εκείνων που εις διαφορετικήν περίπτωσιν θα εξηρτώντο από την ελεημοσύνην και την Κοινωνική συμπαράσταση.
Και άλλον σημαντικόν ρόλον διαδραματίζουν οι πωληταί Ασφαλίσεως Ζωής εις τον τομέα της διατηρήσεως της Ζωής και της υγείας των ανθρώπων.
Εις την εξασφάλισιν της ευημερίας των ιδίων, αλλά και των εξηρτημένων από αυτούς προσώπων.
Ακόμη και εις την εξαφάνιση της φτώχειας, η οποία ως συνέπειαν έχει την εγκληματικότητα και την αμορφωσιά, από την οποίαν πηγάζει η υποανάπτυκτος κοινωνία.
Αλλά και εις την προστασίαν του σπιτιού και της οικογένειας συμβάλλουν αποφασιστικώς, διά του σχηματισμού του απαραιτήτου αποθέματος των εκτάκτων αναγκών που έχει πάντοτε ανάγκην ο άνθρωπος.
Δι’ αυτό και η ασφάλεια Ζωής πωλείται πάντοτε και μόνον δια των ασφαλιστών Ζωής.
Το δε έργον των ασφαλιστών Ζωής δύναται να χαρακτηρισθή ως ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ
Οι ίδιοι, δε, δικαίως δύνανται να λάβουν τον τίτλον του ΠΡΟΠΟΜΠΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Και δεν πρόκειται περί υπερβολής, αφού χάρις εις την πρωτοβουλίαν των και παρά την ιδικήν μας θέλησιν, πολλές φορές, μας μεταφέρουν εις έναν καλύτερον τρόπον Ζωής.
Εις μιαν ζωήν με ολιγώτερες φροντίδες διά το μέλλον και με μεγαλυτέραν άνεσιν και γαλήνην διά το παρόν.
Προς τον σκοπόν αυτόν παραλλήλως και οι φορείς φροντίζουν να διαθέτουν πάντοτε πλουσίαν ποικιλίαν προγραμμάτων, τα οποία να δύνανται να καλύπτουν τας πολλαπλάς ανθρωπίνους ανάγκας κατά τρόπον τέλειον και με τους συμφερωτέρους όρους.
Διότι η περίπτωσις δεν δικαιολογεί την «πάση θυσία» ενέργειαν εκ μέρους του ενδιαφερομένου, αλλά αντιθέτως διά την καλυτέραν εξυπηρέτησιν της ανάγκης του υποψηφίου ασφαλιζομένου και με τας ιδεωδεστέρας προϋποθέσεις δι’ αυτόν»